Σεβασμός τι δύσκολο πράγμα

Τις τελευταίες μέρες δούλευα πάνω σε ένα άρθρο για την ΑΕΛ της νέας χρονιάς. Είχα ετοιμάσει την δομή, την θεματολογία στην οποία θα αναφερόμουν, και ήμουν έτοιμος να αρχίσω γράφω μια ανάλυση για το τι να περιμένουμε να δούμε από την ΑΕΛ του Silas. Αλλά λόγο του ότι τελευταία βλέπω πολλά περίεργα, αποφάσισα να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Εξού και ο τίτλος

Σεβασμός λοιπον, κάτι το οποίο σαν ιδέα μοιάζει τόσο απλό, που στη καθημερινότητα μας όλοι απαιτούμε να λαμβάνουμε. Σε ένα τόπο όμως που ο σεβασμός είναι πιο σπάνιος και από νικητή σε δελτίο tzoker, κάθε λογής ελπίδα για πρόοδο δείχνει να χάνετε. Και λόγο του ότι η σελίδα είναι αθλητική, δεν θα μπω σε λεπτομέρειες ανάλυσης του κοινωνικού προβλήματος για την ασέβεια που δηλητηριάζει την καθημερινότητα μας. Άλλωστε για να κάνω κάτι τέτοιο δεν πρέπει να γράψω άρθρο αλλά βιβλίο. Θέλω να πιστεύω ότι μονάχα η αναφορά σε παραδείγματα όπως τα κουρέματα καταθέσεων μετά από δεσμεύσεις, τα χρυσά διαβατήρια, τα πλαστά πτυχία και άλλα τόσα αποτελούν αδιαμφισβήτητα παραδείγματα. Ποδοσφαιρικά το ίδιο πρόβλημα παρατηρείται ξεκινώντας από τα ανώτερα στρώματα των όσων διοικούν τον αθλητισμό, και καταλήγοντας στους φιλάθλους της εκάστοτε ομάδας. Έτσι κι αλλιώς αρκετά συχνά ακούμε από τους τόσους “ειδικούς” οτι το ποδόσφαιρο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Τα τελευταία χρόνια θυμάμαι να ακούω ατάκες του τύπου σεβασμός στο άθλημα, σεβασμός στον αντίπαλο, σεβασμός στους διαιτητές, σεβασμός στην ιστορία της εκάστοτε ομάδας και άλλα τόσα που θυμίζουν καμπάνια μεγαλο-εταιριας. Μέχρι και η UEFA πήρε το σλόγκαν και το έκανε διαφήμιση, “RESPECT”. Έλα όμως που από όλους αυτούς που τον απετούν, δεν δίνει πίσω σεβασμό κανείς. Εδώ η ίδια η ομοσπονδία δεν σέβεται το άθλημα που εκπροσωπεί. Ούτε καν για τον αριθμό των ομάδων που θα απαρτίζουν το πρωτάθλημα δεν μπορεί να αποφασίσει. Τα τελευταία δύο χρόνια αλλάξαμε απο 12 ομάδες σε 14, πάλι στις 12 και τώρα πάλι 14. Πέρσι αλλάξαμε απόφαση για το πόσες ομάδες και πώς θα υποβιβαστούν 10 φορές, αλλάξαμε μέσα της χρονιάς την προκήρυξη και από 2 γκρουπ των 6, τα play off μετατράπηκαν σε ένα γκρουπ των 6 και ένα των 8. Αλλάξαμε το πότε αναβάλλονται αγώνες λόγω covid στα μέσα της σεζόν 3 φορές. Είχαμε το περιβόητο νεύμα στο πέναλτι και την επιτροπή δεοντολογίας (ας γελάσω), τιμοκαταλόγους και καταθέσεις Παπασταύρου, το κύκλωμα με τα στημένα και τον Λαρένα, το σούργελο με τα κρούσματα της ΑΕΚ, το ξεγύμνωμα του αθλητικού δικαστή από το εφετείο, και η λίστα πάει και πάει, νομίζω πιάνεις το νόημα. Κάποιος που δεν παρακολουθεί το άθλημα θα νομιζει οτι η λίστα αυτή αναφέρεται σε συμβάντα που έλαβαν χώρα σε μια περίοδο πολλών χρόνων και όμως όλα τα παραπάνω αφορούν μόνο τα τελευταία δύο χρόνια. Και το χειρότερο είναι πως αν κάτσει κάποιος να καταγράψει όλα αυτα τα περιστατικά, τα όσα έγραψα είναι μόνο η μύτη του παγόβουνου. Και να πεις ρε παιδί μου είναι μόνο αυτοι?

Σε αυτή τη χώρα, το άθλημα δεν το σέβεται κανείς. Δες τους διαιτητές μας, εδώ ο άλλος έδωσε 4 κόκκινες σε ένα ματς και προσπαθούμε να δικαιολογίσουμε το αν ήταν κόκκινες ή όχι, ή αν τον καλύπτει ο κανονισμός. Ρε και να ήταν, αυτό δεν αποτελεί άλλοθι. Πραγματικά απορώ αν κάποιος πιστεύει ότι αν είχαμε ένα Ιταλό ή ένα Πορτογάλο στο ματς θα φτάναμε σε αυτό το σημείο. Πολύ απλά ο Ιταλός ή ο Πορτογάλος ξέρει να διαχειρίζεται το παιχνίδι. Και αυτή η γνώση του δεν είναι μόνο θέμα ικανότητας. Πρώτα από όλα ο κάθε Ιταλός και ο κάθε Πορτογάλος σέβεται το λειτούργημα που ασκεί, και αντιλαμβάνεται το μέγεθος της ευθύνης του και τις συνέπειες των αποφάσεων του. Και θα μου πουν τώρα κάποιοι, και οι ξένοι έκαναν λάθη, και οι ξένοι είχαν σκάνδαλα με διαιτητές(δες Calciopoli στην Ιταλία). Η διαφορά όμως είναι πολύ απλή, ναι παντού υπάρχουν σάπια μήλα, αλλά ένας καλός κηπουρός τα κόβει πριν να του διαλήσουν το δέντρο. Εμάς όχι μόνο δεν βγάζουμε εκτός χώρου τα κακά μήλα, αλλά τα ανταμοίβουμε κι από πάνω. Παραδείγματα τόσα πολλα για αυτόν τον χώρο της διαιτησίας που όσα και να γράψω είμαι σίγουρος πως, αγαπητέ αναγνώστη, θα βρεις άλλα τόσα να μου θυμίσεις. Ηλίθια που ξεπερνούν το σημείο της ανικανότητας και φτάνουν στο σημείο της προσβολής. Από τα offside σε εκτέλεση πλαγίου αουτ, στα ελεύθερο τερματοφύλακα αντι για επανάληψη πέναλτι, offside την ώρα που η μπάλα παίζεται προς τα πίσω και άλλα τόσα. Προσωπικά έχω φτάσει στο συμπέρασμα ότι η στάση των διαιτητών του αθλήματος έχει προ πολλού ξεπεράσει την όποια συζήτηση για θέματα ικανοτήτων. Δεν χρειάζεται να είσαι ο Collina για να μπορείς να διατηρείς μια συνέπεια. Δεν μπορείς ρε φίλε να βλέπεις σαν παράβαση την Α’ φάση και την ίδια φάση Β’ όχι. Το λάθος είναι αποδεκτό η κοροϊδία όμως όχι. Και επειδή σε όλους αρέσει να παριστάνουν τα θύματα, ας μου πει κάποιος την τελευταία φορά που θυμάται διαιτητή να πει “ρε φίλε σε αυτό το ματς έκανα λάθος και απολογούμαι”, αντί για αυτού φταίνε οι οπαδοί, οι παράγοντες, τα ΜΜΕ που σπείρουν την προκατάληψη και βάζουν πίεση και άλλα τοσα. Ναι η κριτική και η πίεση πολλές φορές είναι υπερβολική αλλά ο κάθε άνθρωπος που αποτέλεσε υπάλληλος σε μια εταιρία ή οργανισμό, έτυχε να είναι δέκτης καυστικής,υπερβολικής ή ακόμα και παράλογης κριτικής από το αφεντικό του. Γιατί αυτοί να έχουν ειδική μεταχείριση δηλαδή? Τουλάχιστον εγώ σέβομαι την δουλειά μου. Μπορούμε να μιλάμε για ώρες μιας και τα ίδια ισχύουν για παράγοντες που παίζουν με την νοημοσύνη του φίλαθλου, σε δημοσιογράφους που βάφουν το μαύρο, άσπρο και προπαγανδίζουν εξυπηρετώντας συμφέροντα, ή ακόμα και σε ποδοσφαιριστές που δεν σέβονται την ομάδα που αγωνίζονται και τα συμβόλαια που υπογράφουν. Αλλά η ίσως πιο σημαντική, και παράλληλα θλιβερή μορφή ασέβειας έρχεται από του ίδιους του φιλάθλους.

Από τον αγώνα αποελ ΑΕΛ στο ΓΣΠ στις 06/11/2021 (ασεμνη χειρονομία Λούκας Σόουζα)

Και θα σταθώ αποκλυστικά στους φιλάθλους της δικής μου ομάδας απλουστατα γιατί δεν μπορούσε να με ενδιαφέρει λιγότερο για οπαδούς άλλων ομάδων, μιας και οι πλείστοι από αυτούς είναι γνωστοί κομπλεξικοί με υπαρξιακά προβλήματα. Ο ΑΕΛήστας όμως πάντοτε είχε αυτό το κάτι διαφορετικό, είχε αυτά τα λόγια του μεγάλου Νίκου Σολομωνίδη να ηχούν στα αυτιά του σαν αξίες και ιδανικά. Αυτές της αξίες που σαν βάση έχουν πρώτα από όλα τον ίδιο τον σεβασμό στον οποίο αναφέρεται το άρθρο που τώρα διαβάζεις. «Η ΑΕΛ είναι αθλητικό σωματείο. Όχι πολιτική στον αθλητισμό. Μη διαχωρίζετε τους αθλητές από τις πολιτικές τους αντιλήψεις. Οι αθλητές σε οποιαδήποτε φυλή, χώρα, θρήσκευμα ή πολιτική ιδεολογία και αν ανήκουν, είναι πάντα φίλοι και αδελφοί.» Τα λόγια αυτά λοιπόν απαρτίζουν την ραχοκοκαλιά της ταυτότητας της Αθλητικής Ένωσης Λεμεσού και κατ’ επέκταση των χιλιάδων οπαδών και οργανωμένων συνόλων της ομάδας. Είναι αμέτρητα τα παραδείγματα που τόσο ή ομάδα η ίδια, όσο και ο κόσμος της έκαναν τα λόγια αυτά πράξη. Η ΑΕΛ καθώς και όσοι την απαρτίζουν παραμέναν ασπίδα προστασίας ενάντια σε ρατσιστικές συμπεριφορές, έδειξαν αλληλεγγύη σε πρόσφυγες, μετανάστες κ.α. Ακόμα και μέσο του εβρείτερου κοινωνικού τους έργου με εκδηλώσεις όπως πορείες για καθάρισμα των παραλλίων της πόλης από σκουπίδια, συλλογή τροφίμων, ρούχον, και άλλων αγαθών πρώτης ανάγκης για θύματα καταστροφών είτε στην Κύπρο είτε στο εξωτερικό. Τόσο η ΑΕΛ όσο και ο κόσμος της έδειχναν πάντα σεβασμό τόσο στο ίδιο το άθλημα, όσο και στον συνάνθρωπο, την κοινωνία, ακόμα και σε φιλάθλους αντίπαλης ομάδας. Ο σεβασμός και αγάπη του ΑΕΛήστα εντός και εκτός γηπέδων, δεν περνούσε απαρατήρητη, αφού κάποια ΜΜΕ( και πιο συγκεκριμένα ο κύριος Σάββας Κοσιάρης), παράγοντες σωματείων, μέχρι και οργανωμένα σύνολα άλλων ομάδων εξυμνούσαν τους οπαδούς της ΑΕΛ. Σε ένα σχόλιο που έτυχε να δω πρόσφατα αναγράφεται η φράση «Η ΑΕΛ είναι η μόνη ομάδα που έφτιαξε οπαδούς από τους οπαδούς». Νομίζω λίγο πολύ όλοι οι οπαδοί αυτής της ομάδας έχουν μια ιστορία να διηγηθούν. Μια μέρα που αυτή η αγάπη του ΑΕΛήστα τους μάγεψε τόσο πολύ που κόλλησαν, εθιστήκαν στην ΑΕΛ, και έτσι, κάθε Σαββατοκύριακο μαζεμένοι στα πέταλα περίμεναν να πάρουν την δόση τους απο ΑΕΛ μέχρι την επόμενη εβδομάδα. Για κάποιους ήταν η ήττα με 0-5 από την Ανόρθωση το 2006. Εκεί όπου οι τρελοί της κίτρινης φυλής, αν και η ομάδα γνώριζε τον διασυρμό, με την φωνή και το πάθος τους τραγουδώντας το “Εγω θα σ’ αγαπώ και μην σε νοιάζει” έδιναν το σύνθημα ότι ο ΑΕΛήστας ήταν, είναι και θα είναι εκεί, κάνοντας τους αντιπάλους να χαζεύουν την Θύρα 3. Για άλλους το 2015 στο ντέρμπι με τον ερμαφρόδιτο και το πάρτυ στην ανατολική και το μέθυσα, για άλλους ήταν το 1996 που μετά από υποβιβασμό της ομάδας ο κοσμος έσπασε όλα τα ρεκόρ προσέλευσης. Παραδείγματα πολλά και όποιον οπαδό και να ρωτήσεις θα έχει και μια τέτοια ιστορία να σου διηγηθεί. Τα πιο πρόσφατα χρόνια όμως, φαίνεται πως αυτή η ανιδιοτελής αγάπη και ο σεβασμός άρχισαν να εξασθενούν.

Από εκδήλωση «Δεν θα τα βάψουμε μαύρα, θα τα βάψουμε πολύχρωμα» στον Αρακαπά (Αυγ. 2021 από ΘΥΡΑ 3 1989 στο Facebook)

Για διάφορους λόγους (είναι ένα άρθρο από μόνο του), ο ΑΕΛίστας άλλαξε και αυτός μαζί με την νέα τάξη πραγμάτων. Σωστό ή λάθος ο κόσμος αλλάζει, εξελίσσεται και όποιος δεν ακολουθεί μένει πίσω. Σε μία συνεχώς εναλλασσόμενη κατάσταση είσαι υποχρεωμένος και εσύ να προσαρμόζεσαι στα όσα συμβαίνουν γύρω σου. Η αλλαγή της εποχής όμως δεν μπορεί να αποτελεί αιτία και άλλοθι για απάρνηση των ιδανικών που διαμορφώνουν την ταυτότητα μας σαν άνθρωποι. Ιδανικά που παρέμειναν αναλλοίωτα από το 1930, μέσα από αλλαγές κι αλλαγές η φλόγα του ΑΕΛισμού πάντα έκαιγε δυνατά, από τα γεγονότα του 1956, στην τουρκική εισβολή και το να δώσουν φανέλες στα προσφυγικά σωματεία για να μπορούν να αγωνιστούν, στο 1996 και την πτώση της ομάδας στην Β’ κατηγορία. Τέτοια ιδανικά, που εν έτη 2022, υπάρχουν στιγμές που απορείς αν όντως έχουν πλέον αξία. Δεν πίστευα ποτέ μου ότι θα έφτανα στο σημείο να δω φίλους ΑΕΛήστες να αλληλο βρίζονται γιατί διαφωνούν σε ένα θέμα, γιατί έχουν αντίθετη άποψη, κάτι τόσο απλό γίνεται αιτία να βλέπουμε τον άλλο σαν εχθρό. Ασχέτος με τα πιστεύω του κάθε ενός, ο σεβασμός προς την διαφορετικότητα είναι η κολώνα που θεμελιώνει το η σημένει ΑΕΛ. Κάτι που αποδεικνύεται περίτρανα όχι μόνο από τα λόγια τόσων και τόσων προέδρων, μελών, φίλων που αποτέλεσαν κομμάτι της Αθλητικής Ένωσης της πόλης μέσα στα χρόνια, αλλά και από τες πράξεις στις οποίες προέβη αυτή η ομάδα και ο κόσμος της για να κρατήσετε ζωντανό αυτο το μήνυμα, αυτή την ιδέα. Και πραγματικά με λυπεί που βλέπω οπαδούς δικούς μας να βγάζουν μίσος απέναντι σε αδελφούς τους, απέναντι στον σύνδεσμο, που με τα καλά και τα κακά του στάθηκε πάντα ασπίδα των ιδανικών αυτών, απλά γιατί έχουν αντίθετη άποψη. Δεν θα σταθώ στο ποια άποψη είναι ορθή και ποια όχι, αυτό λίγη σημασία έχει. Αλλά για όποια άποψη και να έχει κάποιος το 2022 δεν αποτελεί δικαιολογία για να μειώνουμε, να βρίζουμε, να χλευάζουμε και να υποτιμούμε τον άλλο. Και μην παρεξηγήσεις, δεν είμαι κατά της προόδου, το αντίθετο μάλιστα, όλη η δουλειά μου έχει να κάνει με την τεχνολογία . Είμαι από τους πρώτους που ζητάει επίμονα εκμοντερνιση όλου του οικοδομήματος που ονομάζεται ΑΕΛ, από την ποδοσφαιρική εταιρεία, στο σωματείο μέχρι και τον κάθε υπάλληλο. Πρόοδος δεν σημαίνει κατ’ επέκταση απάρνηση ιδεών, πρόοδος σημαίνει εξέλιξη, ανάπτυξη. Και το επίπεδο της κάθε εταιρείας καθορίζεται από το επίπεδο των πελατών της, είναι αυτό που οι μάνες του marketing οι Αμερικάνοι ονομάζουν target audience. Και αν το σκεφτείς λίγο είναι απόλυτα λογικό, δεν θα μπω σε παραδείγματα αλλά σκέψουν όποια ομάδα θες στην Κύπρο, τι σημαίνει αυτή η ομάδα και δες ότι οι οπαδοί τους καθορίζουν την ιδεολογία ολόκληρου του συλλόγου. Γιατι αν δεν είναι η ιδέα της ΑΕΛ που μας κάνει αυτό που είμαστε, τότε τι αξία έχει το ποιον υποστηρίζεις? Και η ιδέα της ΑΕΛ πηγάζει από το ίδιο το όνομα της, “¨Ενωσης”. Και λόγο του ότι είμαι σίγουρος ότι το άρθρο κούρασε θα σας αφήσω με ακόμα μια κουβέντα του μεγάλου Νίκου Σολομωνίδη, κΑΕΛό βράδυ αδέρφια για 1930 λόγους κάθε μέρα και πιο ΑΕΛ. .

«Είμεθα μια Αθλητική Ένωσης. Ας παραμείνωμεν μια πραγματική ένωσις, ένωσις ανθρώπων που αγαπούν τον αθλητισμό και πιστεύουν εις τας αρχάς του. Ενωμένοι και ομονοούντες ας αναλάβωμεν το βαρύ έργον που ευρίσκεται ενώπιον μας, βέβαιοι ότι δια της ενότητας, θα εκπληρώσωμεν τας ευθύνας μας έναντι του αθλητικού κόσμου της πόλεως μας και της Κύπρου ολοκλήρου»