Από το Θαύμα του Euro στη Λεμεσό: Η Οδύσσεια του Chris Coleman

Με το πρώτο φως του Σαββάτου, στις 25 Μαΐου, το πεπρωμένο της Αθλητικής Ένωσης Λεμεσού αλλάζει πορεία, καθώς ο Chris Coleman αναλαμβάνει το τιμόνι σαν ο νέος προπονητής της ομάδας μας. Ο Ουαλός, αναλαμβάνει την ιερή αποστολή να αναζωογονήσει την Αθλητική Ένωση Λεμεσού από τις στάχτες των εφιαλτικών τελευταίων χρόνων.

Κοιτάζοντας το βιογραφικό του Coleman, βλέπεις μια ιστορία γεμάτη εμπειρίες. Ένας άνθρωπος που έχει ζήσει τη μαγεία των ημιτελικών του Euro και έχει καθίσει στους πάγκους της Premier League για πάνω από 150 αγώνες, μεταφέρει στην ομάδα μας γνώσεις και εμπειρίες από το ψηλότερο επίπεδο. Με σχεδόν 500 παιχνίδια στους πάγκους, ο Coleman δεν έρχεται για να μάθει από την ΑΕΛ, αλλά για να βάλει την δική του πινελιά, και να δημιουργήσει το δικό του έργο τέχνης.

Υπάρχει, βέβαια, και η άλλη πλευρά του νομίσματος. Ορισμένοι βλέπουν έναν προπονητή χωρίς τίτλους, με έναν μέσο όρο συγκομιδής 1,23 πόντους ανά παιχνίδι σε 496 αναμετρήσεις. Σίγουρα αυτά τα νούμερα δεν είναι και τα πιο κολακευτικά. Αλλά οι αριθμοί από μόνοι τους δεν μπορούν να αποδώσουν πλήρως την αλήθεια. Βλέποντας μεμονωμένα και επιλεκτικά κάποιους αριθμούς ο κάθε ένας μπορεί να παρουσιάσει την όποια κατάσταση με τον φακό που θέλει, δημιουργώντας ή καλές ή κακές εντυπώσεις. Πίσω από τα στατιστικά όμως κρύβεται ένας άνθρωπος που έχει βιώσει το ποδόσφαιρο σε βάθος, ένας άνθρωπος που πλέον αναλαμβάνει τις τύχες της Αθλητικής Ένωσης Λεμεσού.

Σε αυτό το άρθρο, θα κάνουμε μια βαθιά κατάδυση στον κόσμο του Chris Coleman, αποκαλύπτοντας την ουσία του ανθρώπου και του προπονητή, και θα εξετάσουμε τι μπορούμε να περιμένουμε από αυτόν στον πάγκο της ομάδας μας. Ας αρχίσουμε αυτό το ταξίδι μαζί, με την ελπίδα, ότι ο Chris Coleman θα αναδείξει την ΑΕΛ στην αίγλη που της αξίζει.

Το Ατύχημα που Άνοιξε τον Δρόμο προς τους Πάγκους

Καμιά φορά η ζωή παίζει τα δικά της παιχνίδια, και για τον Chris Coleman, το μεγάλο σκηνικό στήθηκε το 2002, όταν ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό δυστύχημα έβαλε πρόωρα τέλος στην ποδοσφαιρική του καριέρα, σε ηλικία μόλις 32 ετών. Μέχρι τότε, ο Coleman, ένας σταθερός και αξιόπιστος κεντρικός αμυντικός, είχε φορέσει τις φανέλες των Swansea City, Blackburn Rovers, Crystal Palace και Fulham. Με την τελευταία, κατέγραψε πάνω από 160 συμμετοχές, ενώ παράλληλα είχε αγωνιστεί 32 φορές με τα χρώματα της εθνικής Ουαλίας. Βλέποντας τα νούμερα αυτά, μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε ότι, ανεξαρτίτος της ποδοσφαιρικής του ποιότητας, ο ποδοσφαιριστής Chris Coleman κουβαλάει μαζί του εμπειρίες από το ψηλότερο ποδοσφαιρικό επίπεδο. Η μοίρα, όμως, είχε άλλα σχέδια για αυτόν. Μπορεί το ατύχημα να του τερμάτισε πρόωρα την καριέρα του σαν ποδοσφαιριστής, αλλά του άνοιξε παράλληλα μια καινούρια ευκαιρία. Η Fulham αναγνωρίζοντας την αφοσίωση και την εμπειρία του Coleman του προσέφερε μια νέα καριέρα, αυτή τη φορά στους προπονητικούς πάγκους. Αρχίζοντας από τα κλιμάκια των ακαδημιών της ομάδας, και στην συνέχεια δίνοντάς του τη θέση του βοηθού προπονητή στην ομάδα του Jean Tigana.

Η πρώτη σεζόν του Coleman σαν βοηθός προπονητής ήταν η 2002/2003, στην οποία η Fulham μόλις είχε γευτεί τη χαρά της ανόδου στην Premier League. Μια σεζόν που ήταν εξαιρετικά δύσκολη αφού η ομάδα που πάλευε για την επιβίωση. Τα κακά αποτελέσματα, και οι σκιές του υποβιβασμού που πλησίαζε απειλητικά, οδήγησαν τον Tigana στην έξοδο τον Απρίλιο του 2003. Τότε ήταν που ο Chris Coleman κλήθηκε να αναλάβει το τιμόνι ως υπηρεσιακός προπονητής, με μόνο πέντε αγωνιστικές να απομένουν. Μια απόφαση που δείχνει τόσο την πίστη των ανθρώπων της Fulham στο πρόσωπο του, αλλά και την φιλοσοφία του ίδιου του Coleman να μην φοβάται να βρεθεί αντιμέτωπος με μια πρόκληση. Ο Coleman, οδήγησε τη Fulham σε τρεις λαμπρές νίκες (ενάντια σε Newcastle, Everton και Charlton), μία ηρωική ισοπαλία (με την Chelsea) και μία αξιοπρεπή ήττα (από την Leeds), διασφαλίζοντας έτσι την παραμονή της ομάδας στην κατηγορία. Η Fulham κατέλαβε την 14η θέση, έξι βαθμούς πάνω από την καταραμένη 18η θέση που οδηγούσε στον υποβιβασμό.

Αυτή η ηρωική προσπάθεια δεν πέρασε απαρατήρητη, φέρνοντας την επιβράβευση, που για τον Coleman ήταν η προαγωγή του σε μόνιμο προπονητή για την επόμενη αγωνιστική περίοδο. Ένας νέος δρόμος ανοίχθηκε μπροστά του, και ο Chris Coleman ήταν έτοιμος να τον διαβεί, έχοντας αφήσει πίσω του το δύσκολο κεφάλαιο της ποδοσφαιρικής του καριέρας και κοιτώντας με αυτοπεποίθηση ένα μέλλον ως προπονητής.

Οι Τέσσερις Σεζόν στην Fulham: Ένα Ταξίδι Ανατροπών και Ελπίδων

Η σεζόν 2003/04 ήταν άκρως σημαντική στην αρχή του προπονητικού ταξιδιού του Chris Coleman. Από την μία η ευκαιρία για ένα νέο προπονητή, να δείξει τις δυνατότητες του σε επίπεδο Premier League, και από την άλλη, οι πιθανές καταστροφικές συνέπειες μιας κακής πορείας για την καριέρα του. Μία σεζόν όμως, που άρχισε με τους καλύτερους οιωνούς, καθώς μέχρι το τέλος του Δεκέμβρη, η Fulham βρισκόταν στην 6η θέση του βαθμολογικού πίνακα, μόλις έναν βαθμό πίσω από την 5η Birmingham και δύο από την 4η Charlton. Αναλογουμενος ότι αναφερόμαστε σε μία ομάδα που διανούσε μόλις τον δεύτερο της χρόνο στην Premier League, και που στην τρίχα απέφυγε τον υποβιβασμό την προηγούμενη σεζόν, τότε αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος της επιτυχίας αυτής. Κατά την μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου, αρκετοί μεγάλοι σύλλογοι της Premier League έστρεψαν την προσοχή τους στους ποδοσφαιριστές της Fulham. Το πιο καυτό όνομα, ήταν αυτό του επθετικού Louis Saha. Ο Saha, στην τέταρτη του σεζόν με την Fulham, είχε σημειώσει 15 γκολ και είχε δώσει 4 ασίστ σε 21 αγώνες, μαγνητίζοντας τα βλέματα πολλών φωστήρων. Τελικά, η ομάδα που τον απόκτησε ήταν η Manchester United που ξόδεψε 17,5 εκατομμύρια ευρώ για να τον κάνει δικό της. Τα 17,5 εκατομμύρια, είναι ποσό που αποτελούσε ρεκόρ πώλησης για την Fulham. Ένα ρεκόρ που θα κρατούσε σχεδόν μια δεκαετία, μέχρι την πώληση του Mousa Dembélé στην Tottenham για 19 εκατομμύρια ευρώ το 2013. Με την αποχώρηση του Saha, αλλά και του Maik Taylor, η Fulham, σαφός αποδυναμωμένη, έχασε από την δυναμική της τερματίζοντας τελικά στην 9η θέση. Παρά την απώλεια 3 θέσεων όμως, αυτή η σεζόν ήταν εξαιρετικά επιτυχημένη. Η 9η θέση ήταν η καλύτερη βαθμολογική θέση στην ιστορία της ομάδας στην Premier League μέχρι τότε, με το ρίσκο Chris Coleman να ανταποδίδει στο μέγιστο.

Την επόμενη σεζόν, 2004/05, η Fulham τερμάτισε στην 13η θέση, πετυχαίνοντας αρκετά άνετα τον στόχο της παραμονής. Κάτι που επανέλαβε με σχετική ευκολία και το 2005/06, τερματίζοντας στην 12η θέση. Η σεζόν 2006/07 όμως, αποτέλεσε την τελευταία στην διαδρομή του Coleman με την Fulham. Στις 10 Απριλίου 2007, μετά από ήττα με 1-3 από την Manchester City, πάρθηκε η απόφαση να χωρίσουν οι δρόμοι των 2 πλευρών. Αν και η σεζόν είχε ξεκινήσει καλά για την Fulham, η οποία βρισκόταν στις μεσαίες θέσεις του βαθμολογικού πίνακα για το πρώτο μισό της χρονιάς, μετά τον Ιανουάριο, η ομάδα άρχισε να δυσκολεύεται, με μια σειρά κακών αποτελεσμάτων να οδηγούν στην απομάκρυνση του Ουαλού τεχνικού. Οι αρκετές πωλήσεις ποδοσφαιριστών τα τελευταία χρόνια αν και έδωσαν οικονομικές ανάσες στην Fulham, σίγουρα δεν βοήθησαν την αγωνιστική κατάσταση της ομάδας. Ποδοσφαιριστές όπως οι Edwin van der Sar, Steve Finnan, Sean Davis, Lee Clark, Niclas Jensen, Luís Boa Morte, Saha αποτελούν μόνο μερικά από τα ονόματα που πωλήθηκαν κατά την θητεία του Ουαλού τεχνικού. Για την ιστορία, την στιγμή του διαζυγίου, η Fulham βρισκόταν στην 15η θέση της βαθμολογίας μαζεύοντας 35 βαθμούς σε 33 αγώνες. Η ολοκλήρωση του πρωταθλήματος βρήκε την ομάδα στην 16η θέση με 39 βαθμούς, μόλις έναν βαθμό πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού.

Ισπανία - Coventry και Μετά Λάρισα: Ένα Ταξίδι Διαφορετικών Προκλήσεων

Μετά την αποχώρησή του από την Fulham, ο Chris Coleman δεν άργησε να βρει τον νέο προορισμό για να συνεχίσει το προπονητικό του ταξίδι. Η σεζόν 2007/08 τον βρήκε στην καρδιά της Ισπανίας, στο τιμόνι της Real Sociedad, μιας ομάδας που προσπαθούσε να ξαναβρεί το βήμα της μετά από μια καταστροφική χρονιά που οδήγησε στην πτώση στη Segunda Division. Οι σκιές σημαντικών αποχωρήσεων, μεταξύ άλλων του Javier Garrido προς την Manchester City, του Darko Kovačević προς τον Ολυμπιακό Πειραιώς, και του Savio προς τη Levante, έκαναν σαφέστατα δυσκολότερη την αποστολή του Ουαλού. Παρά τις αντιξοότητες, και με μόνη ενίσχυση τη μεταγραφή του επιθετικού David Vaughan, ο Coleman κατάφερε να κρατήσει την ομάδα στην 5η θέση με το πέρας 20 αγωνιστικών, αποδεικνύοντας ξανά, την ικανότητά του να προσαρμόζεται και να αντιμετωπίζει δύσκολες καταστάσεις. Ωστόσο, έχοντας μόλις μια ήττα στα 11 τελευταία του παιχνίδια ο Coleman αποφασίζει να παραιτηθεί τον Ιανουάριο του 2008, αφήνοντας πίσω του μια ομάδα που είχε αρχίσει να ανακτά την αυτοπεποίθησή της.  Σε δυλώσεις του μετά το διαζύγιο με την Ισπανική ομάδα, ο Coleman ανάφερε ότι ο λόγος της παραίτησεις του ήταν οι διαφορές οράματος με τον πρόεδρο της ομάδας, Iñaki Badiola.

Μέσα σε ένα μήνα, ο Coleman βρήκε νέα προπονητική στέγη στην Coventry City, μια ομάδα της Championship που αγωνιζόταν να αποφύγει από την απειλή του υποβιβασμού στη League One. Σαν καπετάνιος σε τρικυμία, ο Coleman κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα σε ασφαλή νερά, κρατώντας την στην κατηγορία. Την επόμενη σεζόν, η Coventry εξασφάλισε νωρίς την παραμονή της, ωστόσο η τρίτη χρονιά αποδείχθηκε πιο δύσκολη. Παρά την αρχική σταθερότητα, που της εξασφάλισε λίγο πολύ την παραμονή για ακόμα μία σεζόν, η Coventry κατέρρευσε τις τελευταίες 10 αγωνιστικές, μαζεύοντας μόλις 4 βαθμούς. Αυτή η κατάρρευση οδήγησε την ομάδα από την 8η στην 19η θέση, και τελικά την απομάκρυνση του Coleman από την θέση του προπονητή. Δύο χρόνια μετά, η Coventry υποβιβάστηκε στη League One, επιβεβαιώνοντας ότι τα προβλήματα του συλλόγου ήταν βαθύτερα από ό,τι μπορούσε να διορθώσει ένας μόνο προπονητής.

Μετά την αποχώρησή του από την Coventry, ο Chris Coleman βρήκε νέο προορισμό στην Α.Ε. Λάρισας τον Ιούλιο του 2011, μετρώντας πρώτα από ένα χρόνο αποχής από τους πάγκους. Η ομάδα αντιμετώπιζε σοβαρά οικονομικά προβλήματα και είχε υποβιβαστεί από τη Super League, καθιστώντας την πρόκληση ακόμα μεγαλύτερη. Η Λάρισα εκείνο το καλοκαίρι είχε χάσει συνολικά 19 παίκτες, συμπεριλαμβανομένων των Στάθη Ταυλαρίδη, Fabian Canobbio, Fabrice Pancrate, Aleksandar Simic και Kamil Contofalsky. Παρά το νωθρό ξεκίνημα με 2 ισοπαλίες και μία ήττα στις πρώτες 3 αγωνιστικές, ο Coleman κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα σε μια σειρά επιτυχιών, με 5 νίκες και 2 ισοπαλίες στα επόμενα 7 παιχνίδια. Με το τέλος της 10ης αγωνιστικής, ο Coleman παραιτήθηκε, αναφέροντας τα ανυπέρβλητα οικονομικά προβλήματα του συλλόγου και βλέποντας την προοπτική της Εθνικής Ουαλίας ως πιο ελκυστική επιλογή. Άφησε τη Λάρισα στην 4η θέση της βαθμολογίας με 19 βαθμούς σε 10 αγώνες. Η αποχώρησή του βύθισε τη Λάρισα σε αναταραχή, με την ομάδα να αλλάζει τέσσερις προπονητές και να τερματίζει τελικά στην 10η θέση.

Η Εθνική Ουαλίας και το Θαύμα του Euro: Ένας Ύμνος στην Επιμονή και την Πίστη

Δέκα μόλις μέρες μετά την αποχώρησή του από τη Λάρισα, ο Chris Coleman ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της εθνικής ομάδας της Ουαλίας στις 19 Ιανουαρίου 2012, μια θέση που επιδίωκε από το 2010. Η πρώτη αποστολή του Coleman αφορούσε τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2014, όπου η Ουαλία δεν είχε καταφέρει να προκριθεί από το 1958, όταν η διοργάνωση είχε μια εντελώς διαφορετική δομή. Η αρχή ήταν δύσκολη, με την Ουαλία να σημειώνει μόλις μία νίκη και έξι ήττες σε επτά αγώνες για το 2012, εκ των οποίων οι τέσσερις ήταν για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Παρά την κακή αρχή, που εξαφάνισε τις όποιες ελπίδες διάκρισης για το Μουντιάλ, η ομάδα έδειχνε σημάδια βελτίωσης με κάθε νέο αγώνα.

Αυτή η βελτιωμένη εικόνα της ομάδας άφησε υποσχέσεις για τα προκριματικά του Euro 2016, μια διοργάνωση στην οποία η Ουαλία δεν είχε καταφέρει ποτέ στην ιστορία της να προκριθεί. Η Ουαλία έδειξε από νωρίς τις προθέσεις της, όντας αήττητη στον πρώτο γύρο αγώνων στους ομίλους των προκριματικών. Χωρίς να αφήσει ποτέ το γκάζι, και με το πέρας των προκριματικών, Coleman και Ουαλία κατάφεραν το ακατόρθωτο, εξασφαλίζοντας την πρόκριση της σε τελική φάση του Euro. Τελική συγκομιδή της, οι 21 βαθμοί σε 10 αγώνες (6 νίκες, 3 ισοπαλίες, 1 ήττα), τερματίζοντας στη 2η θέση του ομίλου, μόλις 2 βαθμούς πίσω από το Βέλγιο, που ήταν και το φαβορί της διοργάνωσης. Αν και η πρόκριση από μόνη της αποτελούσε τεράστια επιτυχία, ο Coleman, δεν σταμάτησε εκεί. Η πορεία της Ουαλίας μέχρι και τα ημιτελικά της διοργάνωσης ήταν επική, με highlight την απίστευτη πρόκριση επί του Βελγίου στα προημιτελικά με σκορ 3-1. Το μαγικό ταξίδι έμελλε να φτάσει στο τέλος του στα ημιτελικά, απέναντι στην Πορτογαλία, που τελικά κατέκτησε το τρόπαιο. Η όλη πορεία όμως ήταν το επιστέγασμα μιας διαδρομής γεμάτης πάθος και αγωνιστικότητα. Η τρίτη θέση σε Euro αποτελεί την κορυφαία επίδοση της εθνικής Ουαλίας μέχρι και σήμερα, μια επίδοση που κανένας άλλος προπονητής δεν κατάφερε καν να πλησιάσει.

Η πορεία του Coleman στην εθνική Ουαλίας ήταν μια ωδή στην επιμονή και την πίστη. Μέσα από τις δυσκολίες, κατάφερε να αναδείξει τις δυνατότητες μιας ομάδας και να εμπνεύσει μια ολόκληρη χώρα, γράφοντας με χρυσά γράμματα το όνομά του στην ιστορία του ουαλικού ποδοσφαίρου. Μετά από αυτό το επιβλητικό θαύμα, ο Coleman έθεσε τον επόμενο στόχο: την πρόκριση σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Παρά τις προσπάθειες, η Ουαλία τερμάτισε τελικά στην τρίτη θέση του ομίλου, χάνοντας την πρόκριση για μόλις 2 βαθμούς. Αυτή η αποτυχία οδήγησε τον Coleman στην απόφαση να αποχωρήσει από την εθνική ομάδα και να επιστρέψει στην Αγγλία, αναλαμβάνοντας την Sunderland τον Νοέμβριο του 2017.

Ο αδύνατος στόχος, και το Sunderland Till I Die

Η απόφαση του Chris Coleman να αποχωρήσει από την εθνική Ουαλίας για να αναλάβει τις τύχες της φρεσκοϋποβιβασμένης Sunderland, ήταν αναμφισβήτητα μια τολμηρή και ριψοκίνδυνη κίνηση στην καριέρα του. Από έναν θρόνο λατρείας και δόξας, άφησε τα πάντα για να βυθιστεί στα ταραγμένα νερά μιας ομάδας με τεράστια οικονομικά προβλήματα, τα οποία την είχαν οδηγήσει στον υποβιβασμό μετά από μια δεκαετία συνεχούς παρουσίας στην Premier League. Για να κατανοήσουμε το μέγεθος του προβλήματος στη Sunderland, πρέπει να ανατρέξουμε στο 2009, όταν ο Αμερικανός επιχειρηματίας Ellis Short αγόρασε την ομάδα από τον όμιλο Drumaville Consortium. Ο Short, στα πρώτα του χρόνια ως ιδιοκτήτης του συλλόγου, ξόδεψε αμύθητα ποσά με στόχο να αναδείξει τη Sunderland στις υψηλές θέσεις του αγγλικού ποδοσφαίρου. Οι επενδύσεις του, όμως, απέβησαν άκαρπες, με τη Sunderland να βυθίζεται κάθε χρόνο όλο και πιο βαθιά στα χρέη, με αποκορύφωμα τον υποβιβασμό την σεζόν 2016/2017.

Η σεζόν 2017/2018 ξεκίνησε δύσκολα, καθώς οι περισσότεροι ποιοτικοί παίκτες της ομάδας, όπως ο Jordan Pickford, αποχώρησαν, είτε αναζητώντας ανώτερες καριέρες, είτε λόγω της αδυναμίας της Sunderland να τους κρατήσει οικονομικά. Η ομάδα, με ένα ισχνό ρόστερ, συχνά δεν είχε δεύτερες επιλογές σε θέσεις κλειδιά, με μόλις δύο επιθετικούς στο ρόστερ, εκ των οποίων ο ένας (Lewis Grabban) ήταν δανεικός. Ο Coleman ανέλαβε τα ηνία της Sunderland στις 19 Νοεμβρίου 2017, όταν η ομάδα βρισκόταν στον πάτο της βαθμολογίας με μόλις 11 βαθμούς, και τη δεύτερη χειρότερη άμυνα του πρωταθλήματος σε σύνολο 17 αγώνων. Παρά τα προβλήματα, ο Coleman κατάφερε να αντιστρέψει την κατάσταση, με την ομάδα να ξεφεύγει από τη ζώνη του υποβιβασμού μέχρι το τέλος του χρόνου. Στα πρώτα του οκτώ παιχνίδια, συγκέντρωσε 11 βαθμούς (όσους πήρε η ομάδα στα 17 πριν από αυτόν), ανεβάζοντας την ομάδα από την 24η στην 21η θέση, βελτιώνοντας παράλληλα την αμυντική συμπεριφορά της ομάδας, μειώνοντας το παθητικό ρεκόρ από 2 γκολ ανά αγώνα σε 1,13. Παράλληλα, με στόχο να αντιμετωπίσει το πρόβλημα βάθους του ρόστερ, ο Coleman στράφηκε στη Β' ομάδα και στις ακαδημίες για λύσεις. Με αυτό τον τρόπο κατάφερε να αναδείξει νεαρούς ποδοσφαιριστές όπως οι Joel Asoro, George Honeyman, Elliot Embleton και Josh Maja, προσφέροντας μια αχτίδα ελπίδας για το μέλλον της Sunderland. Επίσης, έσπασε την κατάρα της έδρας, καθώς η Sunderland κατάφερε να κερδίσει για πρώτη φορά στο σπίτι της μετά από 364 μέρες, νικώντας τη Fulham με 1-0 στις 16 Δεκεμβρίου 2017.

Τα τεράστια οικονομικά προβλήματα της ομάδας ωστόσο, οδήγησαν σε αποδυνάμωση του ρόστερ κατά τη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου, αντί για ενδυνάμωση. Οι μοναδικοί δύο επιθετικοί της ομάδας αποχώρησαν, με τον πρώτο σκόρερ της ομάδας, Lewis Grabban, να ζητά τον τερματισμό του δανεισμού του και τον James Vaughan να πωλείται στην Wigan για 340 χιλιάδες λίρες. Επιπλέον, ο Coleman έχασε και τους τρεις βασικούς χαφ του, με τον Didier Ndong να φεύγει για την Watford στην Premier League και τους Jonny Williams και Darron Gibson να αποχωρούν λόγω τραυματισμών που απαιτούσαν χειρουργικές επεμβάσεις, με τον τελευταίο να αποτελεί οριστικά τέλος λίγους μήνες μετά λόγω πειθαρχικού παραπτώματος. Την ίδια στιγμή, οι δύο τερματοφύλακες που είχε ο πρώτος είχε πάθει κάταγμα στο δάχτυλο, ήθελε επέμβαση, χάνοντας πρόωρα την σεζόν, και ο δεύτερος είχε τάσεις φυγής. Δεν βοήθησε ούτε το γεγονός ότι ένας από τους πιο ακριβοπληρωμένους ποδοσφαιριστές της ομάδας, ο αμυντικός Rodwell (3 φορές διεθνής με την Αγγλία), έκανε στην ουσία διακοπές εις βάρος της ήδη καταπονεμένης οικονομικά Sunderland. Παρά τις προσπάθειες και τις πολλές απώλειες, η ομάδα δεν ενισχύθηκε όσο έπρεπε, λόγω οικονομικής αδυναμίας. Οι περισσότερες προσθήκες έγιναν την τελευταία μέρα των μεταγραφών, με τους Ashley Fletcher, Ejaria και Camp να έρχονται ως δανεικοί, αλλά η ζημιά είχε ήδη γίνει. Η Sunderland, παίζοντας χωρίς επιλογές για σχεδόν όλο τον Ιανουάριο, ξαναβρέθηκε στη ζώνη του υποβιβασμού με μόλις μία νίκη και τέσσερις ήττες στα επόμενα 5 παιχνίδια, και παρά την πάλη του Coleman, δεν κατάφερε να παραμείνει στην κατηγορία.

Ο Coleman αποχώρησε λίγο πριν το τέλος της σεζόν, όταν ο πρόεδρος της ομάδας, Ellis Short, πούλησε τη Sunderland. Η νέα διοίκηση ήθελε να χτίσει τα πάντα από την αρχή, με τον Ουαλό τεχνικό αποχωρεί. Η όλη πορεία της Sunderland έγινε σειρά στο Netflix με τίτλο “Sunderland ’Til I Die”. Μέσα από τη σειρά, βλέπουμε ότι κατά την παρουσία του Coleman, οι οπαδοί της Sunderland τον υποστήριζαν και τα πυρά τους στρέφονταν κυρίως κατά του ιδιοκτήτη της ομάδας, αλλά και της ποιότητας του ρόστερ. Χαρακτηριστικά, πολλοί φίλοι της ομάδας έλεγαν ότι είχαν έναν προπονητή επιπέδου Premier League, αλλά ένα ρόστερ επιπέδου League One.

Το πέρασμα από Κίνα και η επιστροφή στην Ελλάδα. 

Δύο μήνες μετά την αποχώρησή του από τη Sunderland, ο Chris Coleman βρέθηκε στην Κίνα, αναλαμβάνοντας τα ηνία της Hebei FC, αντικαθιστώντας τον Manuel Pellegrini. Δυστυχώς, οι πληροφορίες για την παρουσία του κυρίου Coleman στην Κίνα είναι περιορισμένες, με αποτέλεσμα η κάλυψή μας για την συγκεκριμένη περίοδο να μην είναι και η πιο λεπτομερής. Ο Coleman ανέλαβε την Hebei FC κατά την 12η αγωνιστική, όταν η ομάδα βρισκόταν στην 9η θέση της βαθμολογίας με 15 βαθμούς. Υπό την καθοδήγησή του, η Hebei τερμάτισε στην 6η θέση με 6 νίκες, 6 ισοπαλίες και 7 ήττες σε 19 αγώνες. Ωστόσο, η επόμενη σεζόν ξεκίνησε καταστροφικά, με μόλις μία νίκη στα πρώτα εννέα παιχνίδια, οδηγώντας στην απομάκρυνση του Coleman. Αυτή η αποτυχία σηματοδότησε το τέλος της κινεζικής περιπέτειας του Ουαλού προπονητή, ο οποίος έμεινε μακριά από τους πάγκους για δυόμισι χρόνια, λόγω και της πανδημίας του κορονοϊού, προτού επιστρέψει στην Ελλάδα στις 7 Ιανουαρίου 2022, αναλαμβάνοντας τον Ατρόμητο.

Η Αθηναϊκή ομάδα, που βρισκόταν στις τελευταίες θέσεις της βαθμολογίας καθ' όλη τη διάρκεια της σεζόν, αποφάσισε να αποχαιρετήσει τον Γιώργο Παράσχο και να καλωσορίσει τον Coleman ως τον τρίτο προπονητή της για τη σεζόν. Ο μοναδικός στόχος της ομάδας ήταν η παραμονή στην κορυφαία κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου, ένας στόχος που επιτεύχθηκε με τον Ατρόμητο να ολοκληρώνει τη σεζόν με 6 βαθμούς διαφορά από τις θέσεις του υποβιβασμού.

Η δεύτερη σεζόν του Coleman, 2022/2023, ξεκίνησε με πολλές αλλαγές στο ρόστερ, με τις κυριότερες να αποτελούν τις πωλήσεις των Κουλούρη και Χαρίση σε LASK και Sivasspor αντίστοιχα. Οι πωλήσεις αυτές παρείχαν μια οικονομική ανάσα στον Ατρόμητο, που διένυε μια δύσκολη περίοδο στην ιστορία του. Ήταν σαφές ότι η προτεραιότητα της ομάδας ήταν η οικονομική εξυγίανση και η σταθερότητα. Παρά τις δυσκολίες, ο Ατρόμητος σταθεροποιήθηκε από νωρίς στη μέση του βαθμολογικού πίνακα, τερματίζοντας τελικά στην 7η θέση.

Η επόμενη σεζόν, όμως, ξεκίνησε με δυσκολίες. Αντιμετωπίζοντας τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό στις πρώτες δύο αγωνιστικές, ο Ατρόμητος υπέστη δύο βαριές ήττες με 5-0 και 4-0 αντίστοιχα. Αυτές οι ήττες κλόνισαν την ομάδα, η οποία δεν κατάφερε να αντιστρέψει την κατάσταση, έχοντας τρεις ισοπαλίες και δύο ήττες στα επόμενα πέντε παιχνίδια. Τα κακά αποτελέσματα οδήγησαν τον Coleman να δηλώσει την παραίτησή του μετά την ισοπαλία 0-0 απέναντι στον Αστέρα Τρίπολης.

Παρά το διαζύγιο, οι άνθρωποι στο Περιστέρι είχαν μόνο καλά λόγια να πουν για τον Ουαλό τεχνικό. Εξυμνοντας πολλές φορές τον χαρακτήρα και τον επαγγελματισμό του. Η εκτίμηση για το έργο του στον Ατρόμητο είναι εμφανείς σε πολλές δηλώσεις των διοικούντων της ομάδας που ευχαριστησαν τον Coleman για όλα όσα πρόσφερε σε μία πολύ δύσκολη περίοδο για τους Περιστεριώτες. Παράλληλα, προς τιμήν του, ο Coleman δεν ζήτησε καμιά αποζημίωση κατά την αποχώρηση του, σεβόμενος τις οικονομικές δυσκολίες της ομάδας.

Η νέα Αθλητική Ένωση Λεμεσού και ο δημιουργός Coleman

Στον καμβά του ποδοσφαίρου, κάθε ομάδα είναι ένα έργο τέχνης σε διαρκή εξέλιξη, και ο Chris Coleman έρχεται τώρα να προσθέσει τις δικές του πινελιές στην Αθλητική Ένωση Λεμεσού. Η ιστορία έχει δείξει ότι οι πιο αξέχαστες δημιουργίες γεννιούνται συχνά από τις πιο δύσκολες συνθήκες, και ο Coleman είναι ένας καλλιτέχνης που δεν φοβάται να εργαστεί με δύσκολα υλικά.

Αν κάτι μας δίδαξε η πορεία του, είναι ότι ο Ουαλός είναι ένας προπονητής που αρέσκετε στις προκλήσεις, και δεν φοβάται να βουτήξει σε βαθεία νερά. Τον είδαμε να αναγεννά ομάδες που έψαχναν τον δρόμο τους και σε αρκετές περιπτώσεις κατάφερε να μετατρέψει τις δυσκολίες σε ευκαιρίες. Από τη μαγική πορεία της εθνικής Ουαλίας στο Euro 2016, όπου το άστρο της ομάδας έλαμψε φωτεινότερο από ποτέ, μέχρι τις προκλήσεις της Sunderland και του Ατρόμητου, αν μη τι άλλο ο Coleman έχει αποδείξει ότι μπορεί να αναπλάθει και να ενισχύει την ψυχή μιας ομάδας. Άνθρωπος που κρατά τους πάντες γύρω του σε υψηλά στάνταρντ επαγγελματισμού, πειθαρχίας και συμπεριφοράς, όντας ταυτόχρονα αρκετά ευέλικτος για να προσαρμοστεί στις ανάγκες και τις ιδιαιτερότητες κάθε περίπτωσης.

Η άφιξή του στην ΑΕΛ φέρνει μια αίσθηση προσμονής και ελπίδας. Ο ίδιος, με τη σοβαρότητα και τη μετριοφροσύνη του, κατάφερε από την πρώτη στιγμή να δημιουργήσει μια θετική εντύπωση. Η παρουσίασή του ήταν σαν μια καλοζυγισμένη σύνθεση, όπου κάθε λέξη και κίνηση έδειχναν την συγκέντρωση και την αποφασιστικότητά του να κερδίσει την εμπιστοσύνη και τον σεβασμό των οπαδών της ομάδας. Ο ΑΕΛΙΣΤΑΣ είναι γνωστός σαν ένας από τους πιο αυστηρούς κριτές, αλλά είναι ακόμα πιο γνωστός για την αφοσίωση και το πάθος του. Είναι ο οπαδός, που αν καταφέρεις και τον κερδίσεις, η τρέλα του, και η αρρωστημένη αγάπη του για την ΑΕΛ θα κολλήσει λίγο και σε εσένα. Σίγουρα ο δρόμος μπροστά είναι γεμάτος προκλήσεις αλλά ταυτόχρονα γεμάτος ευκαιρείες. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει με σιγουριά που θα οδηγήσει η διαδρομή αυτή. Σε μία ομάδα μπάλα δεν παίζει ένας και οι τύχες της πορείας που θα κάνει εξαρτούνται πάντα από το σύνολο. Ο Chris Coleman όμως, θα έχει ένα από τους σημαντικότερους ρόλους στην ΑΕΛ του 2024-2025. Στο καράβι που ονομάζεται Αθλητική Ένωση Λεμεσού, ο Ουαλός έχει τον ρόλο του καπετάνιου, αναλαμβάνοντας να οδηγήσει την ΑΕΛΑΡΑ στο λιμάνι της. 

Καλή αρχή coach, τα υπόλοιπα θα τα πούμε στο γήπεδο.

Η Πόλη που μεγάλωσα ΚΙΤΡΙΝΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ -3-