Κριτική, Μιζέρια, και τυφλή αισιοδοξία

Το πιο κάτω άρθρο είναι από τον φίλο ☢WaRhEaD💣

Προσωπικά είμαι της άποψης (ή τουλάχιστον προσπαθώ να είμαι) να ακολουθώ το ρητό του Κλεόβουλου "Μέτρον Άριστον" δηλαδη να τηρώ μέτρο στην ζωή μου και χωρίς υπερβολές.Το κατά πόσο το πετυχαίνω όμως αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Πάντως ο ψυχολόγος μου ,επιμένει πως πάω πολύ καλύτερα. Όπως και να έχει μετά από ακόμη μια κρίση κυκλοθυμίας μεταξύ μιζέριας και υπεραισιοδοξιας αποφάσισα να χαλαρώσω και να κάνω αυτό που κάνω καλύτερα. Να φτιάξω ένα τζινακι με ιβίσκο να κόψω μισό Ζάναξ λες και είναι προ του ύπνου γεύμα και να αρχίσω να πληκτρολογώ σκέψεις και ασυναρτησίες. Αν έχεις αρκετά προβλήματα και λίγα εγκεφαλικά κύτταρα για πέταμα κάνε σκιπ, αν όχι καλό ανάγνωσμα.

Η ποδοσφαιρική χρονιά 2021-2022, κατέληξε ακριβώς αντίθετα από εκεί που περίμενες να ξεκινήσει. Χαμένη χρονιά και μεγάλη απογοήτευση σε διάφορους τομείς. ( Σωματείο τμήματα σάλας, εταιρεία, γήπεδο, κάρτα φιλάθλου, σύνδεσμος/οίκημα κλπ κλπ) και μέσα σε όλα αυτά τα ερμαφρόδιτα να πανηγυρίζουν το πρωτάθλημα που τους έκαναν δώρο. Πόσα να αντέξει κάποιος? Μυαλό είναι αυτό θα θολώσει, θα λυγίσει και άντε πάλι συνεδρίες ξαπλωμένος σε ένα δερμάτινο πουργουντι (απόχρωση κόκκινου) καναπέ να ψάχνεις να βρει τις λύσεις, βγάζοντας τα εσώψυχα σου στο κάθε άσχετο πτυχιούχο. Αντ αυτού προτίμησα λοιπόν να πάω εκεί που θα με νιώσουν και θα με καταλάβουν καλύτερα. Έτσι βρέθηκα ανάμεσα σε φίλους με μια μπύρα στο χέρι να κάθομαι στην Τζον Κένεντι να φυλάω Θερμοπύλες για τυχόν υβρίδια που έχουν αυτοκτονικές τάσεις ,αγναντεύοντας τον εναέριο, (ούτε τον πενταδρομο ούτε την ανεξαρτησίας ούτε το δημαρχείο τον ΕΝΑΕΡΙΟ) να αναπολώ με πολλούς προβληματισμούς το αύριο αυτής της ομάδας. Κάπου εδώ θα αφήσω στην άκρη όλα τα άλλα θέματα και θα κρατήσω μόνο τις σκέψεις που αφορούν την εταιρεία και την ποδοσφαιρική ομάδα μιας και το κείμενο είναι ήδη μακροσκελές και η διαύγεια του μισού Ζάναξ ήδη τρεμοπαιζει.

Θα αναφερθώ λοιπόν στο γιατί έχω τόσες απαιτήσεις από αυτή την ομάδα και γιατί κάνω τόση κριτική που πολλές φορές ίσος φαντάζει σε κάποιους και σαν ακραίος μηδενισμός. Ο λόγος απλώς και αποτυπώνεται σε μια λέξη. ΦΟΒΟΣ. Φοβάμαι το αύριο και φοβάμαι ακόμη πιο πολύ την κατάληξη αυτού που έμαθα να αγαπώ παθολογικά και άρρωστα με όλο μου το είναι. Φοβάμαι που μεγαλώνω και νιώθω πως δεν έμαθα να συμβαδίζω με την εποχή,φοβάμαι που οι άλλοι προχωρούν σε σύγχρονους εποχιακούς ρυθμούς και εμείς ακόμα βρισκόμαστε σε άλλη δεκαετία, φοβάμαι πως πλέον μετράνε οι αριθμοί και οι επιτυχίες όταν εμείς το μόνο που μάθαμε είναι να χτίζουμε αποτυχίες. Φοβάμαι όμως περισσότερο πως σε μια χρονιά που μπήκαν οι βάσεις για κάτι καλό με την επιστροφή του κόσμου και το νέο γήπεδο θα λειτουργήσουμε ξανά σαν άλλος πύργος της Βαβέλ και θα γίνουνε χίλια κομμάτια. Γι'αυτό φοβάμαι, γι'αυτό ανησυχώ, για αυτό κριτικάρω, για αυτό "μουρμούρω" επειδή σε εποχές που χρειάζονται επιτυχίες δεν μας παίρνει εμάς να χτίσουμε και άλλες αποτυχίες. Παρόλα αυτά πέρασαν 5 βράδια απ' την πρώτη εμφάνιση και οσονουπω θα δούμε την δεύτερη. Ότι έγινε έγινε ότι λέχθηκε λέχθηκε το μόνο που μένει να προχωρήσουμε. Το είπα και το ξαναλέω. Εμείς ότι και να πούμε θα είμαστε στο γήπεδο η ομάδας ας ελπίσουμε να έρθει και αυτή, εξάλλου, όσα μαζί σου και να χάσω δεν γουστάρω να ησυχάσω. ΑΕΛ ως το τέλος

Υ.Γ. Αν δεν σε κριτικάρουν, ίσος δεν κάνεις κάτι αρκετά - Ν.Ρ

Υ.Γ2. δώστε χαρά και στα δικά μας τα παιδιά

Υ.Γ.3. Χέντριξ ιβίσκο-περγαμοντο φέρτε μας το τρίποντο γαμωτο