Και όλα αυτά που έζησα εγώ...

Το πιο κάτω άρθρο είναι από τον φίλο ☢WaRhEaD💣

Αρκετή μιζέρια με τα της ομάδας. Να μοιραστώ μαζί σας ένα συμβάν έτσι να αλλάξει λίγο το κλίμα μιας και είδα το βίντεο του ΣυφΑΕΛ... Μετά που χρόνια ,επιστροφή επιτέλους στα γήπεδα. Μέσα στην παρέα που πάμε εν και ο ανιψιός μου που κατάφερε επιτέλους να φέρει το γιό του. (Θα κλείσει τα 11). Η θέση μας,στο πάνω διάζωμα πάνω που την θύρα. Ο μιτσης θέλει όμως να πάει κάτω στη θύρα. Ο παπάς του επιφυλακτικός ποιος να τον προσέχει.? Εξού και έμεινε πάνω μαζί μας. Μέχρι το 15 υπήρχε αναλόγως ένας ενθουσιασμός που δυστυχώς ενθουσιασμός άρχισε να μετατρέπεται σε στεναχώρια νεύρα και μουρμούρα. Το μόνο που κρατούσε το ενδιαφέρον του μιτσι στο γήπεδο ήταν οι κλεφτες ματιές στην θύρα και το κινητό.. (καμία σημασία απ' εμάς αφού καταναλώναμε ενέργεια με τσακωμούς μεταξύ μας για το τι βλέπαμε). Έτοιμοι για να ξεκινήσει το δεύτερο ημίχρονο χωρίς καμία ιδιαίτερη αισιοδοξία γιατί κατά βάθος το βλέπαμε τι ερχόταν. Κάπου εκεί γυρίζω και βλέπω τον μικρό απλά να κάθεται και να παίζει με το κινητό. Ούτε ξέρω ούτε θυμάμαι πως και γιατί τον άρπαξα απ' το χέρι, τον κατέβασα κάτω στην θύρα και τον "πέταξα" μέσα. Λίγο μετά καπνογόνα φωνές τρέλα μια παράνοια. Να βλέπεις τον ενθουσιασμό και την φωτιά στα μάτια ενός μικρού παιδιού αξία ανεκτίμητη. Τελειώνει το παιχνίδι ο μικρός γυμνός βραχνιασμενος και πιο ενθουσιασμένος από ποτέ γυρίζοντας στο αυτοκίνητο μας λέει πόσα πόσα τελικά??? Ήταν το μόνο πράγμα που με έκανε να χαμογελάσω και να χαμογελω μέχρι σήμερα. Μιλώντας με τον ξάδερφο μου, μου λέει πως ο μιτσής ανυπομονεί για την επόμενη αγωνιστική και ρωτα αν θα πάμε. Δεν ανυπομονεί ούτε για μεταγραφή ούτε για προπονητή ούτε για πρόεδρο ούτε για σύστημα ομάδας. Ανυπομονεί να βρεθεί ξανά ανάμεσα σε ημίγυμνους τρελούς που χοροπηδάνε πάνω κάτω και τραγουδούν ασταμάτητα. Αν και ορθολογιστής που θεωρώ πως είμαι ή έγινα μεγαλώνοντας το όλο σκηνικό ξύπνησε συναισθήματα και ρομαντισμούς. Όσα και να πω όσα και να χάσω είμαι ΑΕΛ και γουσταρω.

Υ.Γ αν αυτή ομάδα έδινε ότι άξιζε σε αυτό τον παθιασμένο κόσμο η Κύπρος θα ήταν μικρή για να μας χωρέσει.

Υ.γ2. μακάρι να μπορούσα να σας στείλω τα βίντεο ενός μικρού πάνω στα κάγκελα. (Δυστυχώς τα είδεν η μάνα του )

Υ.Γ 3 ραντεβού στα πέταλα με η χωρίς ομάδα.

Ζούμε περισσότερα βιώματα πάνω στο πέταλο για 90 λεπτά με τούτη την ομάδα παρά όσα ζεί ένα μέσος οπαδός άλλης ομάδας όλη του την ζωή... Είναι αλλιώς φίλε να είσαι ΑΕΛ.