Η τελευταία ΑΝΑΤΟΛΙ(ΚΗ)

Ημέρα Κυριακή, ο Δεκέμβρης έχει 11, ο αγώνας τελείωσε στις 9 αλλά η ώρα είναι 10 παρά. Εγώ να περπατώ να πάω στο αμάξι μετά το παιχνίδι με τον Άρη. Κατα την διάρκεια του περπατήματος κοιτάς γύρω σου μικρές ομάδες ανθρώπων να κατευθύνονται προς την γνωστή χωράφα για να πάρουν τα αυτοκίνητα τους, αλλά σε όλους βλέπεις ένα αναβρασμό. Λες και κανένας δεν ήθελε να φύγει εκείνο το βράδυ από το γήπεδο. Ακούς τους δίπλα σου να σιγοτραγουδούν ένα σύνθημα, αρχίζεις να τραγουδάς και εσύ, αρχίζει και ένας άλλος πιο πίσω και ξαφνικά να ακούς μια χορωδία στην μέση του δρόμου. Κάποιος που δεν γνωρίζει θα νόμιζε ότι πανηγυρίζουμε κάποιο τίτλο, ή ότι κερδίσαμε ένα πολύ σημαντικό αγώνα. Καμιά σχέση όμως, το παιχνίδι ήταν ανιαρό, οι πλείστοι δεν το πολυ είδαμε κι όλας, έληξε στο 0-0 και η απόδοση της ομάδας κανένα λόγο δεν έδωσε για πανηγύρια. Φτάνω στο αμάξι, ξεκλειδώνω, κάθομαι στη καρέκλα και πραγματικά δεν λέω να βάλω μπρος. Νομίζω κάπου εκεί είναι που αντιλήφθηκα πλήρως ότι μόλις αποχαιρέτισα το Τσίρειο. Ανάβω ένα τσιγάρο και απλά κάθομαι και βλέπω τον υπόλοιπο κόσμο που και αυτός σιγά σιγά μπαίνει στο αυτοκίνητο για να πάει στο σπίτι του, όλοι τους σε μια κατάσταση μεταξύ παράλησης, χαράς και στεναχώριας παράλληλα. Μετά από 47 χρόνια φιλοξενίας ο ΑΕΛίστας πλέον αποχαιρετά το σπίτι του, αυτό που τον μεγάλωσε και τον άνδρωσε.

Προσωπικά θυμάμαι που ήμουνα πιτσιρίκι και με έπαιρνε ο πατέρας μου στην Ανατολική, τότε που δεν υπήρχαν καρέκλες, απλά τσιμέντο και έβλεπα τους λυσσασμενους του συνδέσμου να χοροπηδάνε ασταμάτητα με φωνές, τραγούδι, πάθος, μαγεμένοι από το ξόρκι της μάγισσας που λέγεται ΑΕΛ. Περνούσαν τα χρόνια, σιγά σιγά μπήκα στην εφηβεία και πήρα κι εγώ την θέση μου με τους υπόλοιπους “τρελούς” στο σημείο της Θύρας 3. Εκεί που για χρόνια, εβδομάδα μετά από βδομάδα κατάθετα το λαρύγγι μου για την θεά μου, την βασίλισσα μου, την ΑΕΛ. Να πηγαίνω στο σχολείο την Δευτέρα και να μην μπορώ να μιλήσω από την βραχνίλλα, απλά περιμένοντας το επόμενο Σαββατοκύριακο για να ξαναβρεθώ στην Ανατολική. Τα χρόνια πέρασαν, πήγαμε στρατιώτες, φοιτητές, πλέον ενήλικες. Άπο την ποδοσφαιροπαρέα, άλλοι παντρεύτηκαν, άλλοι έκαναν παιδιά, που τα παίρνουν τώρα αυτοί με την σειρά τους στο γήπεδο, άλλοι ανύπαντροι, άλλοι άνεργοι, άλλοι με δουλειά, αλλά όλοι μας, κάθε εβδομάδα το ραντεβού σταθερά στο σημείο μας εκεί στην Ανατολική. Έτοιμοι να αφήσουμε για ακόμα μια φορά την ψυχή και το λαρύγγι μας στα τσιμέντα του Τσιρείου για χατίρι της. Έτσι και την Κυριακή, για μια τελευταία φορά, βάλαμε τα κίτρινα μας, πήραμε τα κασκόλ μας, και καταθέσαμε το είναι μας. Αυτή την φορά όμως, αφήσαμε ακόμα κάτι πίσω μας. Ένα γήπεδο, ένα γήπεδο που με όλα τα κακά του μας πήρε από μικρά παιδιά και μας έκανε άντρες. Ένα γήπεδο, στις κερκίδες του οποίου κλάψαμε, γελάσαμε, βρίσαμε, φωνάξαμε, μέχρι και ξύλο παίξαμε. Ένα γήπεδο που παράλληλα κρατά κάποιες από τις καλύτερες, αλλά και τις χειρότερες στιγμές και αναμνήσεις του κάθε ΑΕΛίστα. Από το πρωτάθλημα του 2012, στον υποβιβασμό του 1996. Ένα γήπεδο που μπορεί να μην είναι μοντέρνο, μπορεί να μην έχει ανέσεις, μπορεί να μην βλέπεις καλά λόγο της απόστασης ή των στύλλων, μπορεί να μην είναι έδρα όπως αρμόζει στην ΑΕΛΑΡΑ αλλά για 47 χρόνια ήταν το σπίτι μας. Το σπιτι το οποίο πρέπει πλέον να αφήσουμε πίσω για να ανοίξουμε ένα νέο κεφάλαιο στην ιστορία μας. Την ιστορία της ΑΕΛ, την ιστορία του Συ.Φ.ΑΕΛ, την ιστορία του κόσμου, την ιστορία των παιδιών μας, και την ιστορία των επόμενων γενιών από ΑΕΛίστες.

Είναι ένα πραγματικά περίεργο συναίσθημα, κάτι που δεν μπορώ να βρω τις λέξεις να περιγραψω όπως θα έπρεπε. Νομίζω όλοι μας λίγο πολύ το ίδιο νιώσαμε, ένα συναίσθημα που δεν ξέρεις ρε φίλε πως να διαχειριστής. Όταν τελείωσε το ματς της Κυριακής έβλεπα απλά ένα μάτσο κόσμου να αρνείται να αποχωρήσει. Να θέλει να μείνει για ακόμα ένα σύνθημα, στην ανικανότητα του να βάλει σε μια ταξη τα όσα νιώθει να φωνάζει για μια τελευταία φορά από την ανατολική. Να βλέπεις τον Λούη, να ανεβαίνει όπως για τόσα χρόνια έκανε στην θέση του, εκει που για 100δες αγώνες έδωσε το σύνθημα, και να τραγουδάει με του υπόλοιπους τρελούς. Και ταυτόχρονα να βλέπεις τους υπόλοιπους από κάτω να ανατριχιάζουν μόνο στη εικόνα του να σηκώνει τα χέρια με τον χαρακτηριστικό τρόπο για να φωνάξουμε όλοι μαζί. ΑΕΛ !!!, 1, 2, 3, ΑΕΛ !!! 1, 2, 3, ΑΕΛ!!. Να κλείνουν τα φώτα στις κερκίδες για να σου πουν με τρόπο ότι είναι ώρα να αποχωρήσεις και απλά να αρχίζεις ένα ακόμα σύνθημα. Απλά για να μείνεις για λίγο ακόμη στο σπίτι σου, πριν να φύγεις για τα ξένα. Τι πονοκέφαλους, τι θα σ’ αγαπώ και μην σε νοιάζει, τι προσκυνάμε όλοι τον κίτρινο λαο, τι στην Λεμεσό γεννήθηκα, το ρεπερτόριο συμπεριλάμβανε τα πάντα, από τα πιο παλιά κι αγαπημένα στις καινούργιες επιτυχίες. Από συνθήματα για την αγάπη προς την ΑΕΛΑΡΑ, σε συνθήματα κατά των αντιπάλων, του κράτους, της αστυνομίας και ου το κάθε εξής, Και μετά να βλέπεις κόσμο να φεύγει κρατώντας ο ένας στο χέρι το σημαιάκι του κόρνερ, άλλος μια καρέκλα στην οποία έχει καμιά 15ετία που κάθεται πάνω, και όλοι μαζί να τραγουδούν. Να τραγουδούν για την ΑΕΛ, για όλα αυτά που έζησαν, για όλα αυτά που θα έρθουν, για το κεφάλαιο που κλείνει και για το νέο που ανοίγει. Το επόμενο εντός έδρας παιχνίδι πλέον θα είναι σε νέο γήπεδο. Ένα γήπεδο που περιμέναμε εδώ και χρόνια, ένα γήπεδο που μας παρουσιάζεται ως υπερσύγχρονο, ως στολίδι και με όλες τις άλλες περγαμηνές. Αλλά η αλήθεια είναι αυτή, ότι γήπεδο και να χτιστεί, όσο υπερσύγχρονο και νανε, η Ανατολική μια είναι.