Ο Πελάτης έχει πάντα δίκιο

Από μικρός θυμάμαι να ακούω αυτή την φράση, όχι απαραίτητα ποδοσφαιρικά, αλλα σε διάφορα άλλα θέματα είτε σε σλόγκαν πολυεταιριών, είτε σε σποτάκια της τηλεόρασης, είτε στο σχολείο και σε τόσα άλλα μέρη. Πιτσιρίκας και εγώ, έπαιρνα την φράση εντελώς κυριολεκτικά, και θυμάμαι να έχω την απορία πως είναι δυνατόν κάποιος να έχει πάντα δίκαιο?

Μεγαλώνοντας μια απο τις πρώτες μου μαθητοδουλειές (τα καλοκαίρια για να βγαίνει το χαρτζιλίκι της επόμενης σχολικής χρονιάς) ήταν γκαρσόνι σε ένα εστιατόριο εκει στην περιοχή κάστρου, επωνυμία δεν θα πω για ευνόητους λόγους. Κάνοντας αυτή την δουλειά λοιπόν εμαθα οτι ο πελάτης έχει σπάνια έως ποτέ δίκιο. Τις πλείστες φορές μη σου πω είναι και παράλογος.

Θα μου πεις τωρα, και εσυ με το δίκιο σου, που κολλάνε τώρα αυτά όλα με το ποδόσφαιρο, και πιο συγκεκριμένα με την ΑΕΛ. Να σου πω, στο ποδόσφαιρο ο πελάτης είναι ο φίλαθλος, αυτός που παρακολουθεί το “θέαμα”. Δεν είναι πελάτης μονο της εκάστοτε ομάδας αλλα και των τηλεοπτικών, των χορηγών, των ποδοσφαιριστών και του κάθε ενός που έχει να κάνει με το προϊόν. Αλλά ας μείνουμε στην πιο άμεση σχέση, αυτή του οπαδού/φίλαθλου με την εκάστοτε ομάδα. Δεν θα σταθώ στο αν ο Σοφοκλέους πρέπει να φύγει ή οχι, ούτε στο αν ο Silas είναι ο κατάλληλος ή οχι, ούτε στο αν ο Μαζάν είναι για τα τεράτσια. Εκεί που θα σταθώ είναι σε κάτι που τα τελευταία χρόνια έχω συμπεράνει και με το παραπάνω. Οτι στο τέλος της μέρας ο φίλαθλος(πελάτης) δεν ξέρει ούτε ο ίδιος τη θέλει. Βασικά για να το θέσω πιο σωστά ο φίλαθλος ξέρει μόνο ότι θέλει μια επιτυχημένη (ο καθένας με τα κριτήρια του) ομάδα. Για τα υπόλοιπα όλα αλλάζει άποψη βάση του πόσο επιτυχημένη θεωρεί πως είναι η ομάδα του.

Παραδείγματα πολλά από τα προβατάκια τις αριστεράς που έβριζαν τον Berg και τον χαρακτήριζαν από εμμονικό, αχάπαρο και ότι άλλο κατεβασει ο νους, μέχρι που τους πήρε πρωτάθλημα και μετά τον αποθέωναν ως μαέστρο της τακτικής, στους ερμαφρόδιτους που αρχές της σεζον και τη δεν είπαν για τεχνικό επιτελείο και διοίκηση, που τελικά τους πήρε πρωτάθλημα, και ξαφνικά έγιναν θεοί. Βέβαια μερικές φορές υπάρχει και το άλλο του κάποιος πετυχαίνει κάτι και μένει γραμμένος στην ιστορία με χρυσά γράμματα με αποτέλεσμα οι “άθλοι” του να μυθοποιούντε και να γίνονται ιστορίες που μεταφέρονται από γενιά σε γενιά, φθάνοντας και στο σημείο της υπερβολής. Από την χρυσή πενταετία 84-89 και τις 3 κατακτήσεις κυπέλλου στον άθλο του 2012 και το πρωτάθλημα μετά από 44 χρόνια. Και κάπου εκεί ο όποιος άτυχος αναλάβει το έργο να ακολουθήσει ένα τέτοιο ιστορικό άθλο, είναι καταδικασμένος σε συγκρίσεις με ανθρώπους που στα μάτια του πελάτη μοιάζουν με ημίθεους. Στην καλαθοσφαιρική ΑΕΛ υπάρχει μόνο ένας Dragan Raca και όποιος και να βρεθεί θα έχει πάντα τον αστερίσκο δίπλα στο όνομα και τις επιτυχίες του που θα λέει “ναι αλλα ο Raca το 2003 πήρε Ευρωπαϊκό με 10 στα 10”, Εκτος αν βρεθεί κάποιος να πετύχει κάτι εξίσου συναρπαστικό. O Klopp στην Liverpool μένει στην ιστορία σαν μύθος γιατί κατέκτησε την Premier League μετά από 30 χρόνια όπως και ο Πάμπος στην ΑΕΛ μετά από 44. Ακόμη και αν ο επόμενος κατακτήσει τίτλους, εν μέρη στα μάτια του κόσμου των “κόκκινων” θα συνεχίσει στις βάσεις του “μυθικού” Klopp κατι το οποίο είναι εξίσου άδικο και λυπηρό αλλα αυτή είναι η φύση του καταναλωτή. Το ίδιο ισχύει από δίσκους τραγουδιστών σε κατασκευαστές κινητών συσκευών.

Τις τελευταίες μέρες άκουσα τόσα πολλά, που θα μπορούσα να γράψω δεκάδες άρθρα μπένοντας σε ανάλυση του κάθε ενός. Αλλά περιληπτικά είδα ανθρώπους να τα έχουν με τον Παντελίδη την μια μέρα, την επόμενη να φωνάζουν που δεν ανανεώνει. Ανθρώπους να παρακαλούσαν για Silas τον Ιανουάριο, μόνο και μόνο για να τον καταδικάζουν να αποτύχει τώρα πριν καν να ανακοινωθεί. Είδα ανθρώπους να ζητούν την άμεση παραίτηση της διοίκησης που τώρα εξυμνούν την ίδια διοίκηση, είτε γιατί έρχεται ο “χ” προπονητής είτε για όποιο άλλο λόγο, όπως και το αντίθετο με ανθρώπους που ζητούσαν στήριξη, τώρα να ζητούν το κεφάλι του Σοφοκλέους.

Όπως ανέφερα και πιο πάνω το θέμα δεν είναι αν κάνει ή οχι ο Silas ή ο Σοφοκλέους ή αν πρέπει να έρθει επενδυτής ή αν πρέπει να έρθει ο Πάμπος. Έχω και εγώ τις απόψεις μου όπως όλοι και κάποιες από αυτές είναι και γραμμένες κάτω, και θα υπαρχουν για να τες βρίσκω μπροστά μου, και να ζω με τις συνέπειες των απόψεων μου αυτών. Το θέμα είναι ότι ο κάθε πελάτης θέλει κάτι διαφορετικό ακόμα και αν όλοι στο τέλος όλοι έχουν τον ίδιο στόχο. Στο ποδόσφαιρο ο πελάτης ικανοποιείται μόνο με ένα πράγμα, και αυτό είναι επιτυχίες. Ναι κάποιοι θα συνεχίσουν να αγοράζουν ασχέτος επιτυχίας και μπράβο τους, άλλοι αγοράζουν μόνο βάση ποιότητας, και άλλοι γιατί αγοράζουν οι φίλοι τους ή γιατί κερδήθηκε κάποιο τρόπαιο.

Η ομάδα μπαίνει ίσως στην πιο σημαντική της χρονιά από το 1996/97 όσο αφορά το πελατολόγιο της, τόσο από άποψη ελκυστικότητας, όσο και από μακροπρόθεσμης βιωσιμότητας σε ένα Α’ επίπεδο. Μπορεί ο πελάτης να μην έχει πάντα δίκιο αλλα ειδικά την χρονιά που έρχεται είτε με Silas, είτε με Σοφοκλέους, είτε με κάποιον ξένο επενδυτή, είτε με budget, είτε χωρίς η ομάδα οφείλει να ικανοποιήση τους πελάτες της. Το οφείλει για την ιστορία της, για τον κόσμο της, για την Λεμεσό και για 1930 διαφορετικούς λόγους. Μπορεί εν έτη 2022 ο ρομαντισμός να πεθαίνει στην βωμό του “μοντέρνου ποδοσφαίρου” και των εκατομμυρίων αλλά όπως και σε κάθε αλλαγή στο παζάρι ή ακολουθείς, ή ρισκάρεις και πρωτοπορείς, ή μένεις πίσω και παρακολουθείς τους άλλους να απομακρύνονται. Η όποιες αποφάσεις παρθούν θα κρίνουν πολλά σε ένα, όπως φαίνεται μεταλασσόμενο ποδοσφαιρικό χάρτη στην Κύπρο, και αυτοί που κλίνονται να τις πάρουν είτε θα βρεθούν υπαίτιοι, είτε θα υμνηστούν σαν μύθοι ανάλογα με το αποτέλεσμα.